گذشتگان که ز تشویش ما و من رستند

مقیم عالم نازند هر کجا هستند

چو اشک شمع شرر مشربان آزادی

ز چشم خویش چکیدند اگرگهر بستند

همین نه نالهٔ ما خون شد از نزاکت یأس

کدام رشته کزین پیچ و تاب نگسستند

عنان کشان هوس صنعت نظر دارند

خدنگ صید جهانند تا ز خود جستند

به عاشقان همه گر منصب گهر بخشی

همان به عرض چکیدن چو اشک تردستند

نکرده اند زیان محرمان سودایت

اگر ز خویش گسستند باکه پیوستند

چه جلوه ای که چو شبنم هواییان گلت

شدند آب و غبار نگاه نشکستند

ز ساز عافیت خاک می رسد آواز

که ساکنان ادبگاه نیستی ، هستند

کدام موج ندامت خروش طاقت نیست

شکستگان همه آواز سودن دستند

در این زمانه سخن محو یأس شد بیدل

دمید عقدهٔ دل معنیی که می بستند